Propozycje miejscowości, atrakcje, aktywny wypoczynek
24 lipca 2013r.
KULTURA I MENTALNOŚĆ Kaszubska mentalność i sposób życia, tak widoczne podczas obcowania z prostymi ludźmi, są odzwierciedleniem zmiennych losów naszej ziemi. Ziemia kaszubska od kilku wieków stanowiła swoistą kolonię eksploatowaną przez napływającą z innych terenów Rzeczypospolitej bogatą szlachtę, zastąpioną później przez pruskich urzędników i panów.
24 lipca 2013r.
Kaszubi, Kaszuby i Kaszubskość RYS HISTORYCZNY Syntetyczne przedstawienie historii Kaszub i Kaszubów (z mojego punktu widzenia jako Kaszuby) jest zadaniem wielokrotnie trudniejszym niż napisanie przewodnika. Wynika to z faktu, że wszyscy historycy, zajmujący się dotąd Kaszubami, reprezentowali polski lub niemiecki punkt widzenia i wszystkie wydarzenia oraz procesy interpretowali pod kątem polskiej lub niemieckiej racji stanu.
20 czerwca 2012r.
Najciekawszym i zapewne najstarszym obiektem architektonicznym miasta jest ładna, usytuowana przy północno-wschodniej pierzei Placu 1 Maja siedziba Prezydium MRN. W górnej kondygnacji tego budynku mieścił się już w 1733 r. zbór ewangelicki, do, czasu zbudowania nowego na rynku. Czas powstania tej kamieniczki, zapewne od początku przeznaczonej na ratusz, nie jest znany. Wybiegająca z Placu 1 Maja ku południo-wschodowi ulica Gdańska prowadzi do położonego przy niej hotelu z restauracją i kawiarnią. Skręcająca obok hotelu w prawo uliczka prowadzi na Plac Wolności, miejsce postoju autobusów PKS. Niegdyś na tym
20 czerwca 2012r.
KOŚCIERZYNA jest miastem powiatowym liczącym około 13 000 mieszkańców oraz stacją kolejową na linii Gdynia — Bydgoszcz, węzłem komunikacji autobusowej obsługującej okoliczne miejscowości, umożliwiającej dojazdy do Gdańska, Gdyni, Koszalina, Olsztyna, Zielonej Góry, Ustki i innych. Ważniejsze adresy: Hotel — ul. Gdańska 15, tel. 433; schroniska młodzieżowe w Liceum Pedagogicznym — ul. Wybickiego 2 (46 miejsc) i Szkole Podstawowej Nr 2 — ul. 22 Lipca (46 miejsc); restauracja i kawiarnia — ul. Gdańska 15; bar — ul. Bieruta 34; bar ekspres — PI. 1 Maja; stacja benzynowa — ul. 3 Maja 14; poczta — ul. 3 Maja 3; N B P — ul. 3 Maja; Pogotowie Ratunkowe — tel. 300; MO — tel. 97. PTTK — ul. 3 Maja, tel. 624; PKKFiT — ul. 3 Maja, tel. 702. Miasto
20 czerwca 2012r.
Kolbudy (15 km). Nazwa wsi pochodzi od istniejących tu w średniowieczu bud węglarzy, wypalających węgiel drzewny. Jest to pod koniec XIV w. pięciowłókowy przysiółek wsi Bielkowo, którą w 1395 r. nadał Konrad v. Jun-gingen kartuzom. O cenne te dobra ubiega się w XVI w. 1 zagarnia je kasztelan gdański Jan Kostka, lecz w 1595 r. kartuzi odzyskują swoją własność. Na terenie Kolbud w rejonie ujścia bystrego potoku Reknica (niegdyś Ząbrzyca) około 1597 r. dzierżawca gdańszczanin Detlof Tham, założył kuźnicę. To był początek osady Górne Kolbudy. Później uzyskuje dzierżawę w dzisiejszych Dolnych Kolbudach burmistrz gdański A. Borckman, a w 1640 r. Tomasz Uphagen. W pierwszej połowie XVII w. stanęła w
20 czerwca 2012r.
Cmentarzysko z wczesnego okresu rzymskiego (I—II w.n.e.) w Węsiorach nad Jeziorem Długim; tu kurhan 16 z kręgami koncentrycznymi, w obrębie których na pierwszym planie kurhan 12. w tym 110 grobów płaskich, 20 kurhanów i 4 kręgi kamienne. Objęto badaniem 60 arów nad Jeziorem Długim, a nadto znaleziono w okolicy 25 stanowisk archeologicznych, a więc cmentarzysk z kurhanami i grobami płaskimi oraz szereg osad pochodzących z dwu ostatnich okresów
20 czerwca 2012r.
Sulęczyno (51 km). We wczesnym średniowieczu graniczna osada kasztelanii chmieleńskiej, później okręgu mira-chowskiego. Były to dobra rycerskie, od XVI w. własność rodziny Heidensteinów. Znany jest Reinhold Heidenstein, sekretarz królewski i historyk czasów Stefana Batorego. Portret jego i żony jego Teresy z Konarskich zobaczyć można na tablicy epitafijnej w północnej nawie obiegowej katedry w Oliwie. Reinhold zmarł w 1620 r. W 1751 r., po wygaśnięciu rodu Heidensteinów, dobra tutejsze przeszły w ręce Łaszewskich. Rodzina ta wyzyskiwała z bezwzględnością poddanych chłopów, nawet w okresie zaboru pruskiego, tak że uciskani ratowali się zanosząc skargi do króla. Czytamy w takiej skardze